Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/453

Da Wikivivàgna

119
Ma ô gran Navigatô, comme ûn chi pensa
A sciortî da un imbroggio, a noia e ô sdegno
Discimulando pe ûña tâ accogliensa,
Dove ô veddeiva ûn fin perverso e indegno,
O montava in sciä barca, e da partensa
Lê stesso con ûn gesto ô dava ô segno;
Ubbidivan e moëte, a tempo insemme
Appossando nell’ægua e tiando e remme.

120
Se bollavan ne-ô lago leste allôa
E belle ninfe, ch’ëan vegnûe in sciä riva,
E nûavan tûtte intorno da canoa,
Che sorve i ægue placide a corriva,
Comme ô cortezzo che descrive a foa
De vezzose Nereidi, ch’ô seguiva
A conca de Nettunno në so gite
De piaxeî in gio pe-ô mâ con Anfitrite.

121
Pronto l’Eroe de l'isoa ciù vixiña
O sätava in sciä costa deliziosa,
E ô licenziava a tûrba femminiña
Con aia fra severa e dignitosa;
E ô l’ascendeiva sorve uña colliña
Pe sassafrassi e belle parme ombrosa,
E sûbito ô spettacolo ciù tristo
O veddeiva de là senza êse visto.

122
Perchè ô veddeiva là da ûn’eminensa
In quell’isuöti de l’etæ de l’öu
Tutte e delizie senza l’innocensa
De quella ô ciù stimabile tesöu;
In duî de questi gh’ëa ûña tûrba immensa
De belle figge gianche e de cô möu,
Là misse a posta pe abbrûttî con rei
Vergognosi diletti i Europei.