Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/378

Da Wikivivàgna

67
Se pêu ben ammirâ, ma non presûmme
De descrive un tâ miäco da natûa;
Partio da un vasto lago questo fiûmme
Da un largo preçipizio zù ô derrûa
Doppo un breve cammin con ûn volûmme
D’ægue largo e profondo, ch’ô figûa
Cûrvandose ne-ô cazze in dui spartio
Un volto enorme ben compatto e ûnio.

68
O sbatte in t’un abisso d’uña massa
De tanta mole ûn tremito a prodûe
Ne-a tæra intorno, comme quando passa
Uña grossa mambrûcca tiâ da-ô mûe,
Un vapô chi va a l’aia e ô l’imbarassa,
Comme uña nebbia clie pe sempre a dûe,
Un fracasso tremendo ch’insordisce,
Uña vista che incanta e chi atterisce.

69
Perchè mentre l’asbrio, l’impeto, ô sciato
De tant’aegua ô caxoña a-ô viaggiatô,
Che attonito ô contempla quello säto,
Grande sorpreisa mesccia a un çerto orrô,
Ghe presenta ô spettacolo ciù grato
Formando mille vaghe iridi ô sô,
Che s’incroxan in mezo a quella densa
Nebbia de scciûmma e de vapori immensa.

70
Anima a un tempo a scena sorprendente
D’aquile un sciammo sorve quell’abisso.
Che çercan in quell’onde avidamente
Con ûn sghêuo vagabondo e ô sguardo fisso
O l'alce o l'orso morto, che a corrente
In quelle ægue pe caxo a l’ha trasmisso,
Pe slanzâseghe addosso visto appeña,
E piggiâne possesso pe-a so çeña.