Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/369

Da Wikivivàgna

31
Mandavan i Spagnolli tutti allôa
Un urlo de spavento e despeazion,
Vedendose zà persci e a morte â gôa;
L'ammiraglio aôa â drita ô gia ô timon
E aôa ä manciña pe deviâne a prôa:
Ma inutilmente; un grosso cavallon
O l'inghêugge in zù a barca, e sorve un schêuggio
O a trasporta d’asbrio in t’un batti d’êuggio.

32
Se sente a-ö tempo mæximo da stessa
Un scroscio lungo e acûto sorve a pria,
Comme ô scroscio stridente d’uña pessa
De sæa sguarâ con forza o descûxia;
Passando ô vasto maôxo a grand’altessa
O subbacca ô gran schêuggio e ô porta via
E ô spanteiga pe-ô mâ do bastimento
I pezzi rotti e i ommi che gh’ëan drento.

33
Solo Colombo, foîse miâco o sorte
In to mezo do schêuggio ô l’è sbattûo,
E ô l'è do stesso, comme da man forte,
In t’un profondo incavo trattegnûo,
Gianco, immobile, freido comme a morte
O resta lì insenscibile e boccûo
Senza sentî ô fracasso do mâ grosso
E i cavalloîn, ch’ô gh’arrobbatta addosso.

34
O restava pe træ ôe in quello stato,
Ma ô ritornava a poco a poco in lê:
L’ëa zà cessôu di maôxi a fûria e ô sciato
E l'ëa zà a luña in sci i confin do çê;
Lê repiggiando sentimenti e fiato
O s’è provôu ciû votte a stâ sciù in pê:
Ma no avendone a forza cûrvo e basso
O s’ëa appoggiôu sorve e zenogge e un brasso.