Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/312

Da Wikivivàgna

43
I aveivan quelle intanto a son de giâ
Portæ zà fêua do bosco verso ä costa;
E quando ëan zà arrivæ vixin a-ô mâ
Con nêuvi gii e con nêuv’arte a posta
Se lasciavan a-e spalle circondâ,
Ma a-ô momento che a squaddra a se gh’accosta
Quæxi segûa che no ghe scappan ciù,
Son zà in scï schêuggi, e zà se bollan zù.

44
E tutte leste comme anghille e anciôe
Nûavan quando sott’ægua e quando a galla,
Continuando i so schersci e-e so demôe
Comme un chi fa un despeto e ô se ne scialla:
E ä casa tornan doppo ûn gio de du’ôe
Co-a gioia d’un figgêu, che a moæ a regalla;
Lasciando i gianchi stupidi e mincioîn,
Che paivan galli diventæ cappoîn.

45
Solo Ozela staccâ da-e so compagne
Comme primma fra lô s’ëa convegnûo,
A Alana a fava giâ testa e carcagne,
Che da-ô lubrico Urê spronôu, battûo
O a scorriva pe-ô bosco e pe-e campagne:
Lê a l'aveiva fra i atri conosciûo
(Dä sêu a n’aveiva quarche connotato)
E a ô tiava a lê zà fin da-ô primmo assato.

46
De fæti a-ô veddia, oscia che de fattesse
A-a someggianza e a-ô cô poco diverso
A mæxima Anaucana lê ô a credesse,
Non zà ciù scorrossâ pe-ô primmo scherso,
O che Ozela atrettanto a ghe piaxesse,
Per acciappâla ô s’è cacciôu pe perso;
E lê a-ô tentava perchè ô s’affannasse
D’andâghe apprêuvo, ma ô no l’acciappasse.