Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/275

Da Wikivivàgna

15
E ô gh’alzava in to mezo un baraccon
A moddo de caserma, ch’allogiasse
Uña scelta e bastante guarnixion,
Che un sbarco di Caraibi a disturbasse,
E d’ogni atro nemigo un’invaxion,
Che da-i monti o da-i isoe ô l’arrivasse;
E pe custode ô destinò do forte
Alana con dozz’ommi estræti a sorte.

16
O mâ ô l’ëa carma, ô tempo ô l’ëa in candeia,
E sciûsciava da tæra un’arbaxia
Fresca e ô giorno ô cegava verso a seia,
E l’Eroe co-a so brava compagnia
L’ancoa ô sarpava e ô se metteiva â veia,
E con due salve de l’artiglieria
O forte (cosa inteisa) e mille evviva
O salûtava a nave, chi partiva

17
Fù un sparo a vêuo per atro, ben inteiso,
O colpo, ch’ô l’ea tiôu verso a mariña,
Ma l'ëa colpo con balla e ben de peiso
Quell’atro chi ëa sparôu verso a vixiña
Foresta, e ô cacciò un erboo zù desteiso:
Quella gente selvaggia tutta piña
De maveggia lasciava e de terrô
Do colpo ô pronto effetto, ô lampo, e ô fô.

18
E in tæra, comme ô prodigo pentio,
A se caccia boccûa co-e moen ä faccia,
E a sta lì mocca, comme oxello in nio,
O uña quâgia ch'a sente ô can da caccia;
Solo in sen ghe batteiva ô chêu spedio,
Comme due moen, che frettan uña maccia,
E a stava, non esagero, pe un bon
Quarto d’ôa lì ne-a stessa poxizion.