Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/224

Da Wikivivàgna

107
M’assegnava uña stanza ô Paddre stesso
(Appeña ô refettoio ô l’ea finîo)
Dov’ëan duî letti: dä stanchessa oppresso
Diego ô s’è quæxi subito addormio:
Ma serrâ un êuggio a mi no m’ëa concesso
Scibben ch’ëo stanco: ëo tanto infastidio
E tanto inqueto ä consciderazion
Da mæ trista e angosciosa poxizion!

108
Benchè çercasse de crovî ô tormento
Interno pù ô bon vegio ô se n’è accorto:
Dä porta ô l’è tornôu da lì a un momento,
E vedendo che ô lumme ô non ëa ammorto,
Non so con che pretesto ô l’è intrôu drento:
Mi a-ô veddilo sentivo un gran conforto,
Tanta consolazion e confidenza
Inspirando m’andava a so presenza!

109
Domandandome scûsa do so ardî
O m’andava dixendo, ch’ô s’ëa avvisto
Osservandome primma de sciortî
Che no-ô davo a divedde, ma ch’êo tristo;
Che lê ô no s’incallava a andâ a dormî,
Se mi de tutto non ëo ben provisto,
Caxo che quarche cosa me mancasse,
O essendo afflito ô no me consolasse.

110
Che appeña ô me veddeiva ô s’ea sentio
Inclinôu a aggiuttâme e a favorîme;
Perchè ne-ô mæ destin ghe paiva unio
Un çerto che de nêuvo e de sublime!...
De mandâ fêua due lagrime e un sospio,
Mentre ô parlava, n’ho poscio[sic] tegnîme:
Allôa ô me s’assettava lì da ô letto,
E ô me pregava de parlâghe sccetto.