Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/223

Da Wikivivàgna

103
E arrivavo a-o convento che l’ea scûo,
E che ô laico ô sûnnava a campanetta
O popolo avvisando che con pûo
Chêu a-ô Çê ô se solleve, e ä benedetta
Fra tutte e donne ô repliche ô salûo
De Gabriele e de sant’Elisabetta,
E ô l'invitava a-ô tempo stesso, appeña
Finia a preghea, i religiosi a çeña.

104
Ne-ô ciostro da uña lampa illuminôu
Davanti a uña Madonna, derimpetto
A-a porta veddo un paddre inzenoggiôu
Geniale e venerabile d’aspetto:
Appeña che a preghea ô l’ha terminôu
Con franchezza m’accosto e con rispetto,
Comme fa un galantommo, ma infeliçe,
Ch’ô dimanda caitæ senza avvilîse.

105
Paddre, ghe diggo, per amô da moæ
De quello Grande, a noî mandôu da-ô Çê,
Ch’ô n’ha insegnôu d’assomeggiâse a-ô Poæ
Celeste e êse perfetti comme lê,
A giustizia imitandone e a bontæ;
No ricusæ a duî crestien foestê
Quell’ospitalitæ, ch’a se concede
Anche a-i foestê, ch’en de diversa fede.

106
Ne ô mentre che parlavo lê ô m’ammiava
Con attenzion pe un quarto de minûto,
E poi senza dî atro ô me piggiava
Con un atto gentile e risolûto
Pe-a man; ne-a sala dove s’appægiava
A çeña a-i religiosi ô m’ha condûto,
Dove ô me confortava con sûgose
Pittanse e con parolle e ciù graziose.