Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/214

Da Wikivivàgna

67
Lê ô se vortava a mi, con aia grave
’Tranquillo e adaxo stando sciù in setton,
E ô me dixeiva con voxe soäve,
Comme un, ch’ô n’è suggetto ciù a pascion:
Ve posso regordâ pe consolâve,
Ch’eî fæto, amigo, a vostra obbligazion:
Ne-i contrattempi anche a coscenza sola,
Quando a l’è irreprenscibile, a consola.

68
Voî e parti eî compio d’un bon patrioto:
Se se son fæti coscì poco onô
I Zeneixi negandove ô so voto
E no v’han secondôu, pezo per lô:
Se sentiân in un tempo ciù rimoto
E conseguenze d’un fatale errô:
D’ocaxoîn boñe l’è ô destin avaro,
E a çerti sbagli nô gh’è ciù riparo.

69
Chi sa che quest’impreisa che con fâse
Raxoîn i goffi trattan de chimera
Da no propoñe e da non azzardâse,
A n’ëa de nêuve glorie uña carriera
Pe-a Reppubblica e un mezo pe refâse
De perdite sofferte a Caffa e a Pera!
E de poeî fâ risorge in Occidente
E so glorie e e risorse de l’Oriente!

70
Chi sa, che quest’impreisa a non aviæ
Innalzôu Giano a tâ potenza un giorno
Da poeî difende a propria libertæ
E-e so colliñe amene, a-e quæ d’intorno
Se caccia con audassia e aviditæ
O Gallo, o Toro, l’Aquila e ô Liocorno [1]
A-i quæ lê ä fin cede a doviä de forse
Indebolia e mancante de risorse?...

  1. S’alludde a-o tempo che a Liguria a fu da-e potenze d’Europa prepotentemente aggregâ e quæxi sottomissa a-ô Piemonte.