Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/180

Da Wikivivàgna

47
E cose mi no-e creddo coscì lisce,
Creddo anzi ben fondôu un mæ sospetto,
Dixeiva l’atro: a zovena ch’ardisce
Risponde con coscì poco rispetto
A-i so maggioî, l’è segno ch’a nutrisce
Da tanto tempo quarche amô segretto,
Ch’a l'è accecâ da quarche attacco indegno,
O quæ ô ghe leva a testa e ô chêu da segno.

48
Finivan tutti duî con avvisâme,
Che mi m’incamminavo a-ô preçipizio,
Ch’ëan lô obbligæ in conscenza, pe retiame
Dâ stradda larga e lubrica do vizio,
De tegnîme ciù ä stecca e sorveggiâme,
Perchè mettesse un pö ciù de giudizio,
E a fâ me decidesse, quanto m’ëa
Proposto pe-ô mæ ben, fito e voentea.

49
Doppo questa solenne remançiña
Me vortavan e spalle e andavan via
Laseiandome in ta camea tutta piña
D’amao, de bile e de malinconia.
Lô intanto montan sciù da uña vexiña,
E ô mandato ghe dan de fâme a spia,
Con sorveggiâme e informazioîn distinte
Dâghe se scantinasse ninte ninte.

50
Questa nostra vexiña a l'ea un’antiga
Peccatrice in retio, e di duî fræ
(Do canonico in specie) grand’amiga:
Figgia, maiâ, vidoa, comme se sæ,
A l'ea andæta ciù votte fêua de riga;
Ma a s’ëa poi dæta ä spiritualitæ,
Quando ô peccôu ô a lasciava in abbandon
Pe mancanza de stimolo e occaxion.