Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/178

Da Wikivivàgna

39
A profescion de questo a l'ëa a pittûa,
Che a l'armonia e a-ô canto ô l’associava
E a letteraria e poetica coltûa:
Comme e belle arti, che lê ô coltivava
N'ëo[sic] bello ô genio, l'indole e a figûa:
Ne-i sentimenti, ch’ô manifestava,
O l'ëa un veo contraposto de l’umô
Gretto, prosaico e odioso do tutô.

40
A mæ corrispondenza con Maccan
(Cosci se nominava ô mæ galante)
Manifesta a non ëa a nisciun crestian
Fêua che a Editta, e a quest’ommo con mi errante
Antigo servitô de mæ baccan,
E fedele con mi sempre e costante,
Scibben che pe levâse a soggezion
Mæ barba ô gh’exibisse uña penscion.

41
Lê ô l’ëa, comme uña specie de Mercurio,
O portatô di nostri bigettin
D’invito, o de rimprovero, o d'augurio:
Lê a-ô scûo ô façeiva intrâ ne-ô mæ giardin
O mæ diletto, dove gh’ëa un tûgûrio
Assæ lontan dä vista di vexin,
Dove in segretto e in voxe all’infinito
S’amplificava quanto s’ëa zà scrito.

42
Oh! sejañe dolciscissime, se sccetto
Foîse stæto do tutto e senza amao
O piaxeî d'êse a fianco d'un sûggetto,
Che ciù da vitta mæxima ô m'ea cao!
Ma me l'intorbidava allôa un segretto
Presentimento d’un futûro guao,
A-ô quæ s’ëa azzunta a noia e ô mal umô
Doppo a dichiarazion do mæ tutô!