Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/176

Da Wikivivàgna

31
Doppo questo preambolo, ne-ô quæ
O l'andava demoandese[sic] un pessetto,
O passava a l'elogio de so fræ,
Dixendo, ch’ô non ëa ciù un zovenetto;
Ma ch’ô l'ëa san de corpo e forte assæ,
E ancon ciù san e forte d’intelletto,
E ch’a l'avieva fæto un gran guadagno
Quella ch'a poiva aveìlo pe compagno.

32
Confrontando i sermoîn, che ô præve a brasse
O façeiva co-e nonne do tutô,
Me paiva ne-ô mæ chêu ch’indovinasse
All’indipresso cose voivan lô:
Ma scibben che pe allôa discimulasse
Pù diventavo de cattivo umô,
E per mi començavan fin d’allôa
E peñe che son dûæ fin a quest’ôa.

33
Vedendo intanto lô da ô mê[sic] contegno
Che mi non ëo persuasa o no capiva;
E che con mi de l’un l’arte e l’inzegno,
E a dottriña de l'atro a no serviva;
Decideivan d’usâ meno ritegno,
E uña manea ciù franca e decisiva,
Parlâme ciæo, e se l'ëa pù giovevole
Parlâme in ton ciù serio e ciù autorevole.

34
E avendo risoluto finalmente
De dâ l'assato e de vegnîme ä vitta.
Creddeivan che foîse utile e prudente
Mandâme primma pe vanguardia Editta
A mæ camea fedele chì presente;
A quæ pe asseguâ megio a mæ sconfitta
A dovesse arvî a breccia, e un vivo assâto
Preparâ con ciù effetto e meno sciato.