31
Un di megio chirurghi gh’ëa con lô,
Che ô l’ëa ciù sostegnûo, ma meno vegio:
Mëgandome a feria con cûa maggiô,
Che m’aveivan fascioû ä bellamegio,
Lê ô me disse de stâ de bon umô,
Che dentro un meise saivo stæto megio:
O me fe’ uña riçetta, ô m’ha prescrito
Quete e scilenzio, e ô se n’è andæto fito.
32
De casa allôa me s’accostò ô padron,
E ô me piggiava a mæ co-e so due moen,
E ammiandome con aia d’affezion
E confidenza ô se l’accosta a-ô sen:
E prêuvo, ô dixe, gran consolazion,
Che e cose a paî do mego vaggan ben;
Spero, che e predizioîn, che ô fava lê,
No sän augurii d’uso e de mestê.
33
E zà che a Provvidenza a l’ha disposto,
Che trovasci un ospizio in casa mæ,
Ne-a mæxima fæ conto d’ese a-ô posto
D’un amigo, o d’un paente, anzi d’un fræ;
Solo pretendo d’ëse corrisposto
Co-ô stesso graddo de cordialitæ;
Seggiæ dunque tranquillo; a guarî presto
Pensæ voî solo, noi pensiemo a-ô resto.
34
Voivo risponde e ringiaziâlo: lê,
No voendome permette de parlâ,
O fe' segno a so figgia e a so moggê,
Che besêugna lasciâme riposâ . . . .
Sciortindo a figgia a s’è vortâ inderrê,
E a me fe’ da un so sguardo indovinâ,
Che gh’ëa de peña de partî de lì,
Comme, ô confesso, m’ëa de peña a mi.
Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/149
Câa