Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/127

Da Wikivivàgna

75
Meno donnâ ô l’ea Fiesco de Martin,
Pù con quarche geniale compagnia,
Mascimamente se gh’ea un pö de vin,
O passava voentea a malinconia;
Scicchè ô ghe rispondeiva; animo, via:
Demoghe pù l’assato: in sciö bottin
Da amixi i nostri conti fæmo poi,
E veddiemo a chi a tocca in barba ai moi.

76
Dito faêto: l’assato dan a moa,
Che in quella specie a paiva de ciù belle:
E a tutti duî tanto a façeiva gôa,
Che poïvan çerto dâme in ciampanelle,
Se ô diao pe caxo ô ghe metteiva a côa;
Ma lô d’accordio, pe no fâ rattelle,
Nè vegnî a un duello e perde l’ocaxon,
Deciddan de zugâsela a-ô bagon.

77
O caxo allôa ô favoriva Fiesco,
Ma rìnunziando lê a-ô favô do caxo
Con atto pronto e un fâ cavalleresco
(Forse i nostri gradassi un pö ciù adaxo
Gh’andieivan) pe-a campagna ô lascia a-ô fresco
Libera a donna senza dâghe un baxo...
Martin de Fiesco d’allôa in poi ô n’ea matto;
Nobile tanto gh’è parsciûo quell’atto!

78
E scibben che un l’inverso ô l’ëa e l’indrito
L’atro d’umô e de genio; perchè a-ô rie
Martin ô propendeiva, comme ho dito,
Mentre Fiesco pe-e so peripezie
O l’ea ciù serio e abitualmente afflito;
Quell’anime però s’ëan coscì unie,
Che aveîva ô tempo ciù de lô diviso
Forse Patroclo e Achille, Eurialo e Niso.