Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/321

Da Wikivivàgna

VI.
Da questo nasce, añima mæ, che tenti
Añimi dexiroxi han per costumme,
De svórâ comme oxelli tutti quenti
A ro vago sprendô dro vostro lumme:
Donde arrivǽ tra quelli lampi ardenti
Con ra vitta meschin lascian re ciumme;
E fan quello nesciô, chi fà ra seira
Ra porçelletta intorno a ra candeira.

VII.
E veramenti, se chi troppo vœu
A ra spera dro Sô drito mirâ,
De sorte o s'abbarluga, che da pœu
Ro gianco neigro a ra sò vista pâ,
Ra vostra viva luxe, ro mæ cœu,
Chi pœu ro scuro inferno cæro fâ,
Chi ardisse œuggio ben san de mirâ chíe,
Orbo no restereiva comme míe?

VIII.
Con l'añimo perçò netto e purgao
Ogni corpo mortâ v'ónore e inchiñe,
Se dexira per voî fâse beao,
E vei cose dro Çê belle e diviñe:
A re quæ mi son zà tanto accostao,
Ancora che a taston ro pê camiñe,
Che veggo bello e cæro ro Pareizo,
Per quella via, che hò da voî, Donna, impreizo.