Pagina:Pinocchiu2019.djvu/40

Da Wikivivàgna

— Ma pe anâ a scöa g’ho bezögnu de ‘n vestî. —

U Geppettu, ch’u l’ea povou e u nu gh’aiva inta stacca mancu in cittu, u ghe feççe alua ‘n rôbìn de papê a fiuri, ün pâ de scarpe de scorça d’ærbu e ‘n berettin de moula de pan.

U Pinocchiu u curse sübbitu a spêgiâse inte ‘n baçî pin d’ægua e u l’arestò mai tantu cuntentu de lê, ch’u disse pavunezzanduse:

— Pâu proppiu in scignuru!

— Davei; — replicò u Geppettu — percose, tegnil’amente, u nu l’é u vestî bellu ch’u fa u scignuru, ma u l’é ciütostu u vestî nettu.

— A prupoxitu — suzunse u mariunettu — pe anâ a-a scöa m’amanca ancun quarcosa; ançi m’amanca u ciü e u megiu.

— E cose?

— M’amanca l’Abecedaiu.

— Ti g’hæ raxun; ma cumme se fa pe aveilu?

— L’é façiliscimu; se va da ‘n libbrâ e u s’acatta.

— E e palanche?

— Mi nu ghe i ho.

— Mi mancu... — suzunse u bun vegiu faxenduse tristu.

E u Pinocchiu, sciben ch’u fuise ün figgiö alegriscimu, u se fe’ tristu lê ascì; perché a mizeia, quand’a l’é mizeia pe ‘n davei, l’acapiscian tütti, anche i figgiö.

— Paxe! — criò u Geppettu tütt’assemme îsànduse in pê: e infianduse a vegia cazacca de