Pagina:Fioretti 1465.djvu/42

Da Wikivivàgna

Francescho conpia la quareizema de san Michi[sic] Archangero, o se despoze per divina revelaciom de tornâ a Santa Maria de li Angeri; [ond'elli chiamò a ssé frate Masseo et frate Angniolo, et dopo molte parole et santi ammaestramenti sì racchomandò loro chon ongni efficacia ch'elli poté quello monte santo, diciendo chome a lluj chonvenia insieme chon frate Lione tornare a Santa Maria delli Angioli;] e dicto questo o preze[sic] comiao da lô benexiandoli in lo nome de messê Ihu. Xe. cruciffixo e si ge porzè a lô le soe santissime mai[sic] adomai* de quelle glorioze piage per veille e per tohalle[sic] e per baxalle, e cossì lasandori consorai se partì da lô e deseize zu de lo monte de la Verna.

A lozo de messê Ihu. Xe. e de la soa santissima Maire madona santa Maria.


IV.

Quanto a la quarta consideraciom è da savei che, dapöa che lo vero amô de Xe. ave perfetamenti infiamao e trasformao san Francescho in Dee e in la veraxe imagem de Xe. cruciffixo, e abiado[sic] conpia la santa quareizema de san Michê Archagero[sic], lo angelicho homo san Francescho deseize de lo monte con frai Leom e con um devotissimo vilam e con l'azem de quello vilam, sum lo qua azem san Francescho sezeiva, persochè o non poiva bem andâ per lo dorô de li pê. E seando deseizo zu de lo monte e persochè la fama de la soa santitae era za divolgâ per lo paize, e per li pastoi se era parezao como e' aveam visto tuto lo monte infiamao, e che o g'era segnâ de grande amiraciom e miracoro che Dee avesse faito a san Francescho; e odando la gente de la contrâ che ello passava, tuti coreivam per veillo, soè homi e done, piceni e grandi. Li quai tuti con grande devociom e dexiderio se aproavam de tochallo e baxallo, e non posandosse ello asconde a la devociom de la gente, e bem che ello avesse fassae le parme de le main, nintedemen per aschondele pu o se le fassava megio che o poe[sic] e si se le croviva con le manege, e soramenti e' l'avea le die descoverte e quelle o parezava a lô per baxalle; ma con tuto che ello se ascondesse lo sagramento de le glorioze piage per fuzî ogni caxom de gloria mondana, a Dee piaxè per soa gloria mostrâ monti miracori per vertue de le dicte piage, e singularmenti in quello viagio de la Verna a Santa Maria de li Angeri, e pöa monti in diversse (in diversse) parte de lo mondo in vita soa e pöa la soa glorioza morte, asochè la soa maravegoza vertue e asesiva caritae e mizericordia de Xe. inver de ello a chi o l'avea maravegoramenti[sic] daita o se manifestasse a lo mondo ihairamenti de li miracori, de li que e' ne meterò chì alquanti.

Unde acostandosse san Francescho a una villa chi era sum le confinnie de lo contao de Rezo*, si ge aparsse davanti una dona con um so figo lo qua avea öcto agni e quatro o n'era staito intrepido* de che g'era si deschonsamenti infiao lo corpo in tanto che, stagando drito, o non se poiva vei a li pê; e questa dona con grande lagreme misse questo so figör davanti a san Francescho e pregallo che o pregasse Dee per ello. Alaora san Francescho se misse in oraciom e faita la oraciom o misse le soe sante main sum lo ventre de questo grosso[sic] e subitamenti o se partì da ello ogni infirmitae e reizello a la soa maire san e salvo la qua, recevandollo con grande alegressa e menandolo a caza, a regraciava Dee e san Francescho; e ella andava mostrando a tuta gente lo so figör graciozo*, e monti andavam a caza soa per vei questo grande miracoro.

E quello di mesmo san Francescho passà per lo borgo de San Sepolcro, e avanti che o se acostasse a lo castello, le turbe de lo castello e de le ville ge andavam incontra, e monti de lô ge andavam avanti con rame de oriva criando: "Questo è lo santo". E per devociom e' vögia che aveivam la gente de tochallo, e' ge favam grande spressa adosso; ma ello andando con la mente levâ e daito a Dee per contenplaciom, anchora che o fosse tohao[sic] da la gente ò tegnuo ò tirao, ello a modo de persona insensiber non sentiva niente de cossa chi ge fosse faita ni dicta; ni eciamdee o non savea che o pasase per quello camin ni per quello castello; unde, passao che avem e tornâ che fo la gente a caza lor, e azonzando a uno[sic] atro cazâ, li rente da lo borgo bem um migâ, e tornando in si san Francescho a modo como se o vegnisse de l'atro mondo, lo celestiâ contenplao demandà a lo conpagno "Quando seremo noi rente a lo borgo?" Veramenti la anima soa era si ata elevâ in contenplaciom de le cosse celstiae, che o non aveiva centio cossa terreña, ni varitae de li ögi* ni de li tenpi ni de perssona vivente; e questo ge intrevegniva pu vote, e per vera experiencia pu li söi conpagni lo proam. E san Francescho zonzando quella ceira a monte Cazar a lo lögo de li frai, in lo qua lögo ge era um frai si grevementi maroto e tromentao de la marotia, che lo so mâ pareiva pu tosto tribulaciom e tromento de demonei cha de infirmitae naturâ; inpersochè alchuna vota o se butava tuto in terra con grandissimo remô, e con la ihuma a la bocha, e si ge passava tuti li menbri per lo corpo, aora o se destendeiva, e tâ vota o se troseiva, e ta vota o se meteiva la bocha a le carchagne sorvim. E seando san Francescho a tora e odando da li frai de questo frai cossì maramenti maroto e senssa remedio, o n'ave conpassiom e preize una feta de pam che o mangiava, e si ge fè su lo segno de la santa croxe con le soe sante mai[sic] inpiagë e mandalla a lo frai infermo; la qua si tosto como o l'ave mangiâ, o fo prefetamenti goario e pöa mai pu o non sentì de quella infirmitae.

La matin sequente san Francescho mandà doi de li söi frai, chi eram in quello lögo, a stâ a la Verna, e remandando elli con lo villam chi era vegnuo con lô derê a l'azem, lo qua o ge avea prestao, e asochè o se ne tornasse a caza soa con questi. E andando li frai con lo villam, e intrando in lo contao de Rezo, e' fon visti da la longa da certi homi de la contrâ e avem grande alegressa penssandosse che o fosse san Francescho, lo qua era passao de* doi di avanti; inpersochè una de le lor done la qua era stâ trei di che a non avea possuo apartuî, e non possando apartuî a moriva, e' penssavam che san Francescho ge metesse le soe main adosso che o l'averea sanâ e liberâ. E aprossimadosse[sic] li dicti frai, e pöa che avem cognossuo che o non era san Francescho, e' n'avem grande malanchonia; ma li unde non era lo sainto corporamenti la soa vertue non manchà; e questo persochè la lor fe non manchà. Or maravegoza cossa fo, che, seando la dona* e abiando li segnai de la morte, e questi demandàm a li frai se avessem quarche cossa chi avesse tochao le santissime main de san Francescho. E questi frai