Ms. Ricci 176/A ro Sig. Fransesco Maria Viá pe ra morte d'un Porco lettó carissimo

Da Wikivivàgna
Poesie in lengua Zeneise de Giurian Rosso
A ro Sig.r Fransesco Maria Viá pe ra morte d'un Porco lettó carissimo
Da-o ms. Ricci.176, Arch. Stor. do Comun de Zena, www.storiapatriagenova.it.
azonto quarche acenti: acento grave = vocale curta, acento aguçço = vocale longa, -où = dittongo
[p. 96v modifica]
A ro Sig.r Fransesco Maria Viá pe ra morte d'un Porco lettó carissimo


Lustrissimo Sig.r in questo mondo
Fortunna n'incommensa muoé per poco,
E ciantando malanni a poco, a poco,
Appruoeo a ro primé, ven ro segondo.

Appenna in stato prospero, e giocondo
Reparpa un galant'hommo, che per poco,
Ra Dea dri matti vuoe, ch'o gove poco,

[p. 97r modifica]

Ma in tro ciù bello ven ro finimondo.

Tutto ven da ro Cé lasciusa, d'onde
Se conserva ra ciave in fin dell'orto,
Muoeve ra primma caosa re segonde.

Fin che n'arrive questa nave in porto,
Besuoegna tribolá, no se può asconde,
Così m'incontr'a mi. Ro poeco è morto.

Ma pu per mé conforto,
Ra mus'ha vuoeggia de quintá ra menna,
Se ro lezero a vuoi non ve dà penna.

L'atr'heri hora de senna,
O l'era apponto, che ra mé meité
Me dixe, Giurian vegní chì fré,

Sté un po basso ascoté
Quella voxinna dose, e delicá,
L'è o cucco chi ne fa ra mattiná.

In questo sospirá
Sento con unna penna da morí,
Onde me metto subito a corrí,

E reverso a rogní
Con ra s[c]ciumma a ra bocca li ro truoevo,
Diggo fra mi: ch'alo sciorbio quarch'oevo?

Ma puoescia ghe descruoevo
Toccandoghe ro poso, unna gran freve,
Osciù, diggo, arte longa, e vitta breve:

Ma perchè o se solleve,
Presto se ghe mescià ro letto sotta,
Da puoescia impasta brenno, ascada zotta.

[p. 97v modifica]


E co unna cassa rotta
Maitinna li vexin ghe ra porzeiva,
Ma d'atro ro meschin vuoeggia o l'haveiva.

Ond'o se ghe vozeiva
Con tá pieté, ch'o pá ch'o ghe dixesse,
Maitinna cara sciorbiré se poesse,

Gradiscio re caresse;
Ma per mi sti favoi non son ciù boin,
Doneri pu a ro Porco mé vexin.

Our'oura daggo fin
Con un cuggiá de zotta a ri mé di,
Sta vott'ho cangioù ere má per mi.

Re stelle oeran così,
Da puoé d'haveime per si longa via
Straccoù chì a Sestri fin de Barbaria.

Oura me portan via,
Ma sic erat in fatis ab initio,
Che desse in vostre muoen morí de vitio.

Fra tanto dell'ofitio
Dri cori rescadé, dro preboggion,
Dre peire nisse, e scorse de meron,

S[c]ciavo in somma ve son,
De tutte re caresse, che me favi
Fin quande l'argio ancon me nettezavi.

Perchè de mi ciù bravi
Porrei trová ciù netti, e prelibati,
Ma non ciù conoscenti, ni ciù grati.

Meschin mi, che ciù sati
Non ve farò d'intorno a re fadette
Per quelle badiali menestrette.

[p. 98r modifica]


Ro Cé non me permette,
Cari patroin, de regalave in feto
Lascio in sta cà a ro men ro mé retreto.

Se foscia ve son steto
Importun con ro mé troppo toscí,
Ve prego pe ra caosa a compatí.

In questo tutti doi
Ri oeggi verso Zena incaminando,
Paré ch'o repricasse lagrimando

Ancon m'arrecomando
Mentre chì no m'imbarco pe ro fresco
A o mé caro patron ro sció Fransesco.

Paré assì ch'in moresco
O ghe dixesse, lascio assì all'antiga
A ro sò ciù piccin ra mé vessiga.

In sto mentr'unna riga
O tirà de sospiri moscardin
Ultimo vale a i nasi ciù vexin.

Vègne ro mego in fin,
Chi ne disse: migrabit ex hac vita
Per supervacuabile pituita.

Con ra rezetta scrita
Subito se ciamà ro spetiá,
Chi ghe portò[sic] me croù succa mená;

Puoe o ro fess'imbagiá
E ro belo gh'impì de sta mestura,
Ond'all'odó dro naso, e dra so cura

Quande pin ra mesura
Ro meschin se sentì, l'incommensà,
A vosese cianin de sa e de là

[p. 98v modifica]


Quasi dicat: ah ah
Oura cari vexin serro ri denti,
Addio sucche, addio peire, addio parenti;

Sciù donca allegramenti
Oura con belo pin Porco onorato
Muoero contento, e o fè l'ultimo sato,

L'è morto ab intestato
Che per zò ciù conven che me desguste
Perch'oreiva pu fá re cose giuste.

Ma senza che me fruste
Comme vuoe ro statuto dri Tozzin
Darò re see dra schenna a i zavattin.

Ri denti saran boin
Pe ri liscioi dri drappi, e l'atra parte
Dre mascelle l'è bonna pe re carte.

A tutti ra sò parte
L'oreggia pe ri sordi va lasciá,
Ro naso a un Tabachista vuoeggio dá

Ra lengua oeggio doná
A un mé parente chi no parla muoé
Re bele servan pe ri formaggié,

Ro sangue a i deliché,
Ro servello assì tocca a chi non l'ha
L'ongia a ri leri ch'hemmo intorno cà.

Ra vessiga l'è za
Assegná per un caro patronetto,
Per questo chì in ro conto non ra metto.

Ro mego a diro s[c]cetto
Ra milza con ri atri interioí
Che serte infermité san fá guarí

[p. 99r modifica]


Vuoe spartine fra noi
Ma sciù ro verbo in somma principá
Gh'è ra carne, ch'havea[sic] quest'animá.

Non ghe stemmo a pensá
L'era deto a ro spirito in un tá muoeo,
Che ro corpo è restoù de carne vuoeo.

Dro resto ho feto un vuoeo
In tro terren ciù grasso, e l'ho caccioù
Sott'un costo de succa sotterroù.

Scrito sciù gh'ho lascioù
O ti che passi, chì gh'è un animá
Se ti oe savei chi l'è vatt'a speggiá.