Ms. Marston 56/De lo sermon de li santi conffesoi de messê Ihu. Xe.
←torna a l'endexo | Manoscrito Marston 56, 1465 De lo sermon de li santi conffesoi de messê Ihũ. Xe. |
De messê san Martin vescho e conffessao.→ |
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu); lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze; |
"Sint lonbi vestri precinti de lucerne ardentes in manibus vestris in vos similles onibuz aspetantibus dominum suum quando revertetur a nucias"[1]. Queste parolle sun parolle che dixe messê Ihu. Xe. a li söi dissipori, so è a dî "li vostri lonbi seam senti per castitae e le luxerne aseize in le vostre main, e seai semegeivi a li homi chi aspetam lo so Segnô quando o dè retornâ da le noce."
Or in tute queste cosse se mostra la preffeciom de la persona justa. La promera quando la presona refrenam li vicij e li convertisse in vertue. La seconda che ello se leve la volontae da le cosse terrene. La terssa che o dexire le cosse celestië. E de queste tre cosse dixe Davit proffeta: "Deline a mallo et fac bonum." E quanto a la seconda e a la terssa in "querere pace et sequere ea". E queste tre cosse se mostram in le tre cosse prepoze. La promera si è quando ello disse: "Singite lonbi vestri precinti." La seconda quando o disse: "Lucerne ardentes in manibus vestris." La terssa quando o disse: "Et vos similles de hominibus aspetantibus dominum suum quando revertatur a nucijs".
Or li lonbi de l'anima sum la raxom e la volontae e la memoria la raxom è ben constreita quando a dexira quello che a de e non dexira cosse terreñe, ma a dexira cosse celestië per vegnî a cognossimento de si mesmo. E de so dixe messê santo Augustimo: "La toa vita cotediana debilla spesso examinâ e goardâ quanto ti vai avanti e quanto ti vai inderê e quanto tu ê in costumi e quanto tu ê in dexiderio de Dee e de le cosse celestië." E in una atra parte san Augustino dixe: "Studiate a cognosse ti mesmo e te sarà pu uter cha se ti cognossi la vertue de le stelle e de le erbe e de tuti li animai e de tute le persone." E de so dixe san Bernardo: "Monte perssone san monte cosse, ma non san cognosse lor mesmi, e monti n'è a lo iorno de anchöi chi monto se dam lögo de savei li fati de atri e li lor non sam, e cossì stam asegai inter lo peccao." E de so dixe Davit proffeta: "Li malvaxi peccoi e malligni non am cognossuo la via de la paxe" so è che non am congnossuo le lor peccae, soè che elli non am avoto lo timô de Dee, soè davanti li ögi, e se elli avessem avoto davanti lo timor de Dee, elli avereivam cognossuo la via de la paxe.
Or la volontae si dè esse costante, si che ella non dexire cosse terrene e dezoneste, ma solamenti a dè dexirâ Dee sorva tute le atre cosse de questo mondo, asochè a possa dî como disse Davit proffeta: "A te one dexiderio meo." So è a dî: "Segnor mê, lo mê dexiderio è tuto davanti de voi." E de so n'amaistra Saramon chi dixe: "Post concupissencias tuas non es ad volontate tua averte." So è a dire: "Figör non andâ a li töi vani dexiderei, ma constrenzilli".
Or unde è la memoria e si è ben constreita quando le persone non s'arecordam de le injurie resevote, ni s'arecordam de le deletacioim de le peccai passai, ma quando e' se ne arecordam con contruciom e con dolor, secondo che dixe um proffeta: "Recogitabo tibi omnes annos meos et amaritudine anime mee." So è a dî: "E' me repenserò tuto lo dì de la mea vita in amaritudem, soè in peccai, che o comisse." E de questo e' possamo pigar lo axinprio[sic] de Tarssis proffeta: "Lo mê peccao si è senper davanti da mi penssando como e' possa satisfâ davanti lo mê Segnor Dee." E anchor la perssona dè avei senpr[sic] in memoria la passiom de lo nostro Segnor messê Ihu. Xe. per avene[sic] conpassiom.
E l'atra cossa chi fa lo homo prefeto si sum le vertuoze hövere, insochè ello disse: "Lucerne ardentes in manibus vestris." La luxerna si a tre cosse: lo stopin, lo örio e lo lume, per le quae se intende la fe', la speranssa e la caritae. E queste tre cosse su[sic] quelle chi tennem aseiza l'anima nostra le quë tre cosse fon in questi conffesaoi, secondo che lezemo in le lor lezene[sic].
- ↑ cfr. Lucco 12:35-37