Ms. Marston 56/De lo sermon de li santi conffesoi de messê Ihu. Xe.

Da Wikivivàgna
Manoscrito Marston 56, 1465
De lo sermon de li santi conffesoi de messê Ihũ. Xe.
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu);
lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze;
[p. 126r modifica]
Chì se contèm lo sermon de li conffesaoi.

"Sint lonbi vestri precinti de lucerne ardentes in manibus vestris in vos similles onibuz aspetantibus dominum suum quando revertetur a nucias"[1]. Queste parolle sun parolle che dixe messê Ihu. Xe. a li söi dissipori, so è a dî "li vostri lonbi seam senti per castitae e le luxerne aseize in le vostre main, e seai semegeivi a li homi chi aspetam lo so Segnô quando o dè retornâ da le noce."

Or in tute queste cosse se mostra la preffeciom de la persona justa. La promera quando la presona refrenam li vicij e li convertisse in vertue. La seconda che ello se leve la volontae da le cosse terrene. La terssa che o dexire le cosse celestië. E de queste tre cosse dixe Davit proffeta: "Deline a mallo et fac bonum." E quanto a la seconda e a la terssa in "querere pace et sequere ea". E queste tre cosse se mostram in le tre cosse prepoze. La promera si è quando ello disse: "Singite lonbi vestri precinti." La seconda quando o disse: "Lucerne ardentes in manibus vestris." La terssa quando o disse: "Et vos similles de hominibus aspetantibus dominum suum quando revertatur a nucijs".

Or li lonbi de l'anima sum la raxom e la volontae e la memoria la raxom è ben constreita quando a dexira quello che a de e non dexira cosse terreñe, ma a dexira cosse celestië per vegnî a cognossimento de si mesmo. E de so dixe messê santo Augustimo: "La toa vita cotediana debilla spesso examinâ e goardâ quanto ti vai avanti e quanto ti vai inderê e quanto tu ê in costumi e quanto tu ê in dexiderio de Dee e de le cosse celestië." E in una atra parte san Augustino dixe: "Studiate a cognosse ti mesmo e te sarà pu uter cha se ti cognossi la vertue de le stelle e de le erbe e de tuti li animai e de tute le persone." E de so dixe san Bernardo: "Monte perssone san monte cosse, ma non san cognosse lor mesmi, e monti n'è a lo iorno de anchöi chi monto se dam lögo de savei li fati de atri e li lor non sam, e cossì stam asegai inter lo peccao." E de so dixe Davit proffeta: "Li malvaxi peccoi e malligni non am cognossuo la via de la paxe" so è che non am congnossuo le lor peccae, soè che elli non am avoto lo timô de Dee, soè davanti li ögi, e se elli avessem avoto davanti lo timor de Dee, elli avereivam cognossuo la via de la paxe.

Or la volontae si dè esse costante, si che ella non dexire cosse terrene e dezoneste, ma solamenti a dè dexirâ Dee sorva tute le atre cosse de questo mondo, asochè a possa dî como disse Davit proffeta: "A te one dexiderio meo." So è a dî: "Segnor mê, lo mê dexiderio è tuto davanti de voi." E de so n'amaistra Saramon chi dixe: "Post concupissencias tuas non es ad volontate tua averte." [p. 126v modifica]So è a dire: "Figör non andâ a li töi vani dexiderei, ma constrenzilli".

Or unde è la memoria e si è ben constreita quando le persone non s'arecordam de le injurie resevote, ni s'arecordam de le deletacioim de le peccai passai, ma quando e' se ne arecordam con contruciom e con dolor, secondo che dixe um proffeta: "Recogitabo tibi omnes annos meos et amaritudine anime mee." So è a dî: "E' me repenserò tuto lo dì de la mea vita in amaritudem, soè in peccai, che o comisse." E de questo e' possamo pigar lo axinprio[sic] de Tarssis proffeta: "Lo mê peccao si è senper davanti da mi penssando como e' possa satisfâ davanti lo mê Segnor Dee." E anchor la perssona dè avei senpr[sic] in memoria la passiom de lo nostro Segnor messê Ihu. Xe. per avene[sic] conpassiom.

E l'atra cossa chi fa lo homo prefeto si sum le vertuoze hövere, insochè ello disse: "Lucerne ardentes in manibus vestris." La luxerna si a tre cosse: lo stopin, lo örio e lo lume, per le quae se intende la fe', la speranssa e la caritae. E queste tre cosse su[sic] quelle chi tennem aseiza l'anima nostra le q tre cosse fon in questi conffesaoi, secondo che lezemo in le lor lezene[sic].

  1. cfr. Lucco 12:35-37