Li fioreti de messê san Francescho/30

Da Wikivivàgna
Li fioreti de messê san Francescho
cap. 30
da-o manoscrito Marston 56, f. 133r. - 156v., da libraja Beinecke de Yale, 1465;
clicca i asterischi pe di rafronti co-a verscion toscaña;
clicca o segno inta colonna de scinistra pe vixoalizâ a verscion toscaña a fronte

[p. 143r modifica]30.

E' l'era lo dito frai Ruffin, per la contunia contenplaciom, si faitamenti daito a Dee, de che quaxi o ne devegne insensiber e muto, de che rera vota o parllava, e otra e' l'avea perdua la gracia e l'ardî e la feconda* de lo prichâ. Nintedemen che san Francescho ge comandà una vota che o zeisse a Ansizi a prichâ a lo pövo a so che Dee lo inspirasse. De che frai Ruffin respoze e disse a san Francescho: "Reverendissimo paire, e' te prego che ti me perdoni questa andâ e non me vögi mandâ; persochè, como ti sai, mi non o lo modo de lo prichâ e si sum sinplo e dioto questo*. Alaora san Francescho si ge disse: "Inpersochè ti no m'ai obeio primeramenti, e' te comando che tuto nuo con soramenti le brage che ti vagi a Ansixi e che tu intri in una zexia e cossì nuo tu degij prichâ a lo pövo." E frai Ruffin, vegandosse fâ questo comandamento cossì grande, subitamenti o se despogà nuo e ze a Ansixi e si intrà in una zexia, e faito che ello ave l'oraciom, ello montà sum lo pregamo e incomenssà a prichâ. De la qua cossa li homi e li fainti incomenssàm a rie [e diceano]: "Goardai questi chi fan tanta penetencia che ne deveñem mati e för de lor".

E san Francescho penssando sum la presta obediencia de frai Ruffin, lo qua era gentiromo e de li megori de Ansiza, e de lo duro comandamento che o g'aveiva faito, e de lo qua lê mesmo se ne vegne a reprende digando: "De unde t'è vegnuo tanta prezenciom, figo de Pero Bernardo, vî homo, che ti ai comandao a frai Ruffin, lo qua è de li pu nober homi d'Ansiza, e che ti lo agi mandao nuo a prichâ a lo pövo a modo de um mato? De che - o disse infra ello - per Dee ti proerai de quello che ti ai comandao a atri." E de subito in frevô de sprito semegeivementi o se despogà tuto e se ne ze a Ansizi a aprichâ a lo pövo, e menà conseigo frai Leom, chi ge portava lo so abito e quello de frai Ruffin. E semegeivementi vegandolo li citem cossì nuo, si lo scregnivam, digando che ello e frai Ruffin eram mati per fâ tropo grande astinencia. Or frai Francescho intrà in quella zexia unde frai Ruffin era andaito e prichava e ge dixeiva queste parolle: "O carissi[sic], fuzî lo mondo e schivae le peccae; e rendei a atri quello chi n'è vostro se voi vorei schivâ lo inferno; e oservai li comandamenti de Dee, e amai Dee e lo prossimo, se voi vorei andâ in cel; e fai penetenecia, se voi vorei pocee lo regno de Dee". E faito che ave frë Ruffin lo so pricho, san Francho montà su lo pergamo nuo, unde ello incomenssà a prichâ si maravegozamenti de lo mondo e de lo prossimo e de la santa penetencia e de la povertae e de lo demonio e de lo reame celestiâ e de la nuditae de lo peccao e de la passom[sic] de Xe., per modo che quelli chi eram a lo dito pricho, cossì homi como femene, e in grande quantitae, si incomenssàm tuti duramenti a pianze con una grandissima devociom e pentimento de cör; e non soramenti lì ge fo quelli de Ansizi, ma de monte atre parte odiando lo pianto de lo pövo,* de che non fo mai visto ni odio semegeive pricho, de che lo pövo ne restasse cossì consorao, como de lo pricho de san Francescho e frai Ruffin, [santo Francesco rivestì frate Ruffino e sè, e così rivestiti si ritornarono al luogo della Porziuncola, lodando e glorificando Iddio ch’aveva loro data grazia di vincere se medesimi per dispregio di sè e edificare le pecorelle di Cristo con buono esempio, e dimostrare quanto è da dispregiare il mondo. E in quel dì crebbe tanto la divozione del popolo inverso di loro,] che per beo[sic] se reputava chi poisse tochâ li abiti lor.

A lozo e a gloria de messê Ihu. Xe. e de lo so umille servo messê san Francescho.