L’infinîo
Câa
←torna a-a lista di atri scriti | L’infinîo , traduto da Rico Carlini |
Poexìa do Giàcomo Leopardi |
L'INFINÎO
Comm’o m’é câo sto solitâio còlle,
e sta cioénda, che de tànta pàrte
de l’ùrtimo òrizónte l’eugiâ a m’ascónde.
E asetòu mentr’amîo, stramezuæ
spàççi de la de quélla, e straordenâi
scilénçi, e ’na grandìscima pâxe
mi riêscio a inmaginâ, e pöco ghe mànca
chò-u cheu o s’ìnpe de poîa. E comò-u vénto
sénto sciusciâ fra quéste ciànte, mi quéllo
infinîo scilénçio a quésta vôxe
o paragónn-o: e me sovén l’etèrno,
e stagioìn mòrte, e quélla atoâle
e vîva, e de lê o són. Coscì fra quésta
inmenscitæ o me penscêo o nêga:
e o naofragâ o m’é dôçe inte sto mâ.