Sâta a-o contegnûo

L’infinîo

Da Wikivivàgna
L’infinîo , traduto da Rico Carlini
Poexìa do Giàcomo Leopardi

L'INFINÎO

Comm’o m’é câo sto solitâio còlle,

e sta cioénda, che de tànta pàrte

de l’ùrtimo òrizónte l’eugiâ a m’ascónde.

E asetòu mentr’amîo, stramezuæ

spàççi de la de quélla, e straordenâi

scilénçi, e ’na grandìscima pâxe

mi riêscio a inmaginâ, e pöco ghe mànca

chò-u cheu o s’ìnpe de poîa. E comò-u vénto

sénto sciusciâ fra quéste ciànte, mi quéllo

infinîo scilénçio a quésta vôxe

o paragónn-o: e me sovén l’etèrno,

e stagioìn mòrte, e quélla atoâle

e vîva, e de lê o són. Coscì fra quésta

inmenscitæ o me penscêo o nêga:

e o naofragâ o m’é dôçe inte sto mâ.