L'Evangeliu segundu Mattê/cap. XXII
| ←cap. XXI | L'Evangeliu segundu Mattê de cap. XXII |
cap. XXIII→ |
GESÜ u l’ha cumensòu a рarlâ cun lu in parabule dixendu:
2 U regnu du sê u sumeggia a ün re cu l’ha fætu u spuzalisiu de so figgiu.
3 E u l’ha mandòu i so servituì a ciammâ quelli che ean invitæ a u spuzalisiu, e nu vueivan vegnî.
4 U l’ha mandòu turna di âtri servituì dixendu: dî a i invitæ: eccu ho appaegiòu u mæ pastu, i mæ tori e ê bestie tegnüe a ingrasciâ sun ammassæ, e tüttu l’è pruntu: vegnî a u spuzalisiu. 5 Ma quelli nu n’han fætu caxu, e sun andæti chi in ta so villa, chi a u so negosiu;
6 E i âtri han piggiòu i so servituì, e avenduli mâtrattæ, l’han ammassæ.
7 Avendu u re sentiu questa cosa, u s’è arraggiòu; e mandæ i so ezærciti, u l’ha sterminòu quelli assascin e ê so sittæ.
8 Allùa u l’ha ditu a i so servituì: veamente ê nosse sun preparæ, ma quelli che ean stæti invitæ nu ne sun stæti degni.
9 Andæ dunque insimma dê stradde, e quanti truvieì ciammæli a u spuzalisiu.
10 Е i so servituì, andæti pe ê stradde, han radünòu quanti han truvòu, buin e cattivi, e a sala de nosse a s’ è impìa de persunhe invitæ.
11 Ma intròu u re per vedde ê persunhe che ean a toa, u g’ha vistu ün ommu cu nun ea in abitu da nosse.
12 E u g’ha ditu: amigu, cumme ti è intròu chì nun avendu vestimentu da nosse? Ma quellu u l’ha taxüu.
13 Allùa u re u l’ha ditu a i servituì: lighæghe ê muen e i pê, e cacciælu nê tenebre de feua: là ghe san centi e ruggiâ de denti.
14 Perchè multi sun i ciammæ e pochi i elætti. 15 Allùa i Farizei, essendu andæti via, han tegnüu cunseggiu per piggiàlu in fallu ne ê so parolle.
16 E ghe mandan i so discepuli cun di Erodiani a dîghe: Meistru, nuì semmu che ti dî u vèu, e che t’insegni a via de Diu ne a veitæ, e che ti nun hæ riguardu а nisciün; perchè ti nu amii in faccia a i ommi:
17 Dinne dunque cose te pâ, l’è lesitu scì, o nu, pagâ u tribütu a Cesare?
18 Ma Gesü cunusciüa a so malisia u l’ha ditu: ipocriti, perchè me tentæ?
19 Mustræme a munæa du tribütu; e lu g’han prezentòu ün dinâ.
20 E Gesü u g’ha ditu: de chi a l’è questa figüa e questu scritu?
21 De Cesare, g’han ditu. Allùa u g’ha ditu: rendeì a Cesare quellu che l’è de Cesare e a Diu quellu che l’è de Diu.
22 E sentindu questu, sun restæ mâveggiæ, e avendulu lasciòu lì, sun andæti via.
23 In quellu giurnu sun andæti a truvâlu i Sadducei che nu creddan â resürresiun, e l’han interrugòu
24 Dixendu: Meistru, Мuzæ u l’ha ditu che se ün u meue sensa figgieu, che so fræ u se marìe cun so muggê, e a dagghe discendensa a so fræ. 25 Oua gh’ean da nuì sette fræ, e u primmu avendu piggiòu muggê, u l’è mortu, e nun avendu figgieu, u l’ha lasciòu so muggê a so fræ.
26 Cusci l’è stætu du segundu e du tersu fin a u settimu.
27 E per l’ürtima de tütti l’è mortu anche a donna.
28 Dunque ne а resürresiun de chi a sâ muggê fra i sette? perchè l’han avüa tütti.
29 Ma Gesü rispundendu u g’ha ditu: vuiâtri sbaliæ, nun savendu e Scrittüe, nè a putensa de Diu.
30 Perchè ne a resürresiun nè i ommi piggiàn muggê, nè e donne marìu; ma sân cumme i angei de Diu in sê.
31 Inturnu poi â resürresiun di morti nun eì lættu quellu che l’è stætu ditu da Diu parlandu a vuiâtri:
32 Mi sun u Diu d’Abrammu, e u Diu d’Isaccu, e u Diu de Giacobbe. U nun è u Diu di morti, ma di vivi.
33 Sentìe queste cose, ê türbe se mâveggiavan da so duttrinha.
34 Ma i Farizei avendu savüu cu l’aveiva tappòu a bucca a i Sadducei, se sun missi d’ accordu;
35 E ün de lu, duttû da lezze, u l’ha interrugòu per tentâlu: 36 Meistru, quæ u l’è u ciü gran cumandamentu da lezze?
37 Gesü u g’ha ditu: ti amiæ u Segnû to Diu cun tüttu u to cheu, cun tütta a to anima, cun tütta a to mente.
38 Quеstu u l’è u ciü grande, e u primmu cumandamentu.
39 U segundu poi u l’è scimile a questu: ti amiæ u to proscimu cumme ti mæximu.
40 Da questi duì cumandamenti dipende tütta a lezze e i prufeti.
41 E essendu radünæ insemme i Farizei, Gesü u i ha interrughæ
42 Dixendu: cose ve ne pâ du Cristu? de chi u l’è figgiu? Ghe dixan: de Davidde.
43 Lê u g’ha ditu: cumme dunque Davidde in ispiritu u ciamma Segnû dixendu:
44 U Segnû u l’ha ditu a u mæ Segnû: assettite â mæ drita, fin tantu che nu mette i to nemixi per scambellettu a i to pê?
45 Se dunque Davidde û ciamma Segnû, in che moddu u l’è so figgiu?
46 E nisciün pueiva rispunde parolla, nè gh’è stætu chi agge da quellu giurnu in poi avüu l’ardimentu d’interrugâlu.