Ezerçiççi 2 Giaimo 1924/E carte da zéùgu

by Teresa Giaimo

←E duze parolle da veitaè

Ezerçiççi de tradüçiun de Teresa Giaimo E carte da zéùgu

Un esempiu→

E carte da zéùgu.

Eccu: u Malignu u nu riusciva a dâse paxe: Tüttu u l’aveiva tentôu per tiâ turna versu u mâ quellu santu ermittu che u s’ea retiôu int’u desertu a fâ penitensa da vitta passâ nun guaèi bunn-a. Là u cianzeiva e u pregâva, mangiandu erbe e reixe d’aèrbu e bevendu l’aègua sturbia che a scurrîva int’ün riâ mezu sciütu.

U diau u gh’aveiva faètu cumparî davanti pe incantu pitanse appetituze, funtann-e fresche e limpide, vin prufümaè, ma u santu penitente u l’aveiva giôu i éùggi e a faccia e u l’aveiva cuntinuôu a mangiâ e só erbe tranquillamente.

U Malignu u nu l’ea cunvintu. U l’aveiva faètu sciurtî chissà de dunde, canti e séùnni dusci e meludiuzi, cuscì dusci che a l’ea ünn-a delisia sentili, ma u santu u s’ea missu a pregâ cun ciü fervû e u nu gh’aveiva faètu attensiùn; u l’aveiva traspurtôu int’ünn-a festa da ballu e u l’aveiva invitôu a piggiâghe parte, ma e lüsinghe nu ëan servìe a ninte: u santu penitente u l’aveiva savüu vinçe tütte e

préùve cun a forsa da sò vuentaè.

Ma u diau u nu vuèiva dâse per vintu.

Eccu che ünn-a seia l’ermittu u vedde vegnî da luntàn ün ommu bellu, zuvenu, vestìu de vellüu, cun in testa ün capellu guernìu de magnifiche ciümme: u parlava da lé int’ünn-a lingua strana. Arrivôu vixìn a-u santu, u l’ha tiôu féùa d’int’a stacca ün massu de carte: finn-a a quella giurnu lì u zéùgu u nu l’ea cunusciüu int’u mundu e u santu u stâva a miâ maveggiôu. Pochi mumenti doppu âtri dui zuveni sùn spuntaè chissà de dunde e se sun missi a zügâ cun u primmu. L’ermittu u pregâva sempre, ma nu cun l'attensiún de âtre votte: di^[sic] tantu in tantu u giâva i éùggi per vedde cumme u l’andâva u zéùgu: u pensâva che in fundu nu gh’ea nisciün mâ int’ünn-a demua cuscì innucente cumme quelli tocchi de papé. Tütt’assemme ün di trèi züguèi u s’è addurmìu e u nu l’ha ciü vusciüu addesciâse.

Allua i âtri dui han ciammôu u santu e l’han invitôu a piggiâ parte a-u zéùgu: lé u l’ha aççettôu perchè ghe paiva che in fundu nu ghe fuise ninte

de mâ. Sübitu u nu saveiva zügâ, ma u l’ha imparôu bèn prestu, ansi u s’é sentìu piggiâ da ün gran câdu: a l’ea a maledetta freve du zéùgu.

Ün de quelli trèi zuveni u l’aveiva distribuiu de priette e zügâvan cun quelle cuntinuandu cuscì per tütta a néùtte. In sciu fâ du giurnu, i zuveni sun scumparsi e u santu u s’é attruvôu sulu, cun e carte in màn, e da vixìn e prie che nu ëan ciü prie, ma munee d’öu. Da quellu giurnu u nu l’é ciü riescìu a pregâ, ma u viveiva int’ün turmentu, int’ünn-a agitasiùn sempre ciü angusciuza.

Aa fin, nu puendu ciü suppurtâ quella vitta, u s’é decizu a lasciâ a grotta, u só ermu sulitariu e tranquillu e a riturnâ int’u mundu. Aa primma ostaia che u l’ha vistu, u s’é fermôu a zügâ: u vinçeiva sempre e sempre u guagnâva dinaè.

Entusiasmôu de quella demua, u l’insegnâva a tütti, ansi u l’ha finìu pe arvî ünn-a gran fabbrica de carte perchè puesan prucürâsele tütti.

Però ün giurnu a furtünn-a a l’ha abbandunôu: cun quanti u se metteiva a zügâ, u perdeiva sempre. In pocu tempu i dinaè

mâ acquistaè se ne sùn andaèti in fümme, ma lé u gh’ha prestu rimediôu cun di inganni. U barâva cuscì ben che nisciün se n’accurzeiva e u l’é vegnüu ciü riccu de primma ruvinandu famigge intreghe e purtandu aa disperasiùn tanti disgrasiaè che, ridüti all’ürtima ruvinn-a, se sùn ammassaè.

Ma ün bellu giurnu anche per lé l’é vegnüu u mumentu de dâ cuntu de tüttu e u l’é mortu giastemmôu e maledettu: u diau u l’é andaètu a piggiâse a só anima e u se l’é purtâ cun lé all’infernu.

Da allua u nümeru di züguèi u l’é diventôu immensu e u zéùgu u s’é azzuntu a-e âtre piaghe che afflizzan a povia umanitaè.